Asset Publisher Asset Publisher

Samochód

Czy mogę wjechać samochodem do lasu? Skąd mam wiedzieć czy droga jest publiczna czy leśna? Czy strażnik leśny może nałożyć mandat? - odpowiedzi na te i inne pytania.

Czy mogę wjechać samochodem do lasu?

Zasady udostępniania lasów są precyzyjnie opisane w rozdziale 5. Ustawy o lasach.  Wynika z niej, że ruch motorowerem, pojazdem silnikowym (samochodem, motocyklem czy quadem), a także zaprzęgiem konnym dopuszczalny jest tylko drogami publicznymi. Każdym pojazdem można wjechać do lasu drogą leśną tylko wtedy, gdy jest wyraźnie ona oznaczona drogowskazami dopuszczającymi ruch (np. wskazany jest kierunek i odległość dojazdu do miejscowości, ośrodka wypoczynkowego czy parkingu leśnego). Nie dotyczy to inwalidów, którzy poruszają się pojazdami przystosowanymi do ich potrzeb.

Uwaga! Na drogach leśnych nie muszą być ustawione szlabany i znaki zakazujące poruszania się po nich, gdyż zakaz ten wynika wprost z zapisów ustawy o lasach. Obowiązuje on cały rok, nie tylko w okresie zagrożenia pożarowego.

Także jazdę konną po lesie ustawa dopuszcza tylko drogami wyznaczonymi przez właściwego nadleśniczego.

Wszystkie te przepisy nie dotyczą pracowników nadleśnictw w czasie wykonywania obowiązków służbowych, właścicieli lasów w ich własnych lasach, osób wykonujących i kontrolujących gospodarkę leśną, służb ratujących zdrowie i mienie ludzkie (policja, straż pożarna, pogotowie ratunkowe), myśliwych wykonujących zadania gospodarcze oraz właścicieli pasiek zlokalizowanych w lasach.

Skąd mam wiedzieć czy droga jest publiczna czy leśna?

Nie ma, niestety, jednolitego i czytelnego systemu oznakowania dróg publicznych biegnących przez lasy. Jest to obowiązek zarządcy drogi, który powinien oznakować drogę zgodnie z zasadami wynikającymi z przepisów ruchu drogowego oraz ustawy o lasach. Najlepiej kierować się ogólną zasadą wjeżdżania samochodem do lasu tylko tam, gdzie wyraźnie pozwalają na to znaki drogowe. Zgodnie z ustawą o lasach nie ma obowiązku oznakowania znakami zakazu dróg, gdzie nie wolno wjeżdżać. Należy zatem stosować zasadę, że droga nieoznakowana nie jest dopuszczona do ruchu.

Nadleśnictwa ustawiają tablice informacyjne z drogami wyznaczonymi do ruchu i miejscami parkingowymi. Można także szukać takich informacji w urzędach gmin i punktach informacji turystycznej.

Gdzie zostawić samochód wybierając się do lasu?

Wybierając się do lasu należy samochód pozostawić w miejscu oznaczonym jako parking lub miejsce postojowe. Zgodnie z art. 29 ustawy o lasach tylko tam można bezpiecznie parkować. Każde nadleśnictwo przygotowuje sieć parkingów leśnych oraz miejsc parkowania pojazdów. Informacje o nich można znaleźć na stronie internetowej nadleśnictwa. Najłatwiej na nią trafić wpisując adres www.lasy.gov.pl, a potem wybierając odpowiednią dyrekcję regionalną i nadleśnictwo.  

Nie należy pozostawiać samochodów przed szlabanami i na poboczach dróg, nawet jeśli są one dopuszczone do ruchu, ponieważ utrudnia to ich gospodarcze wykorzystanie.

Czy strażnik leśny może zatrzymać samochód i wylegitymować kierowcę?

Strażnik leśny, podobnie jak inni pracownicy Służby Leśnej, którzy mają uprawnienia strażnika leśnego, mogą, zgodnie z art.29c Ustawy prawo o ruchu drogowym, zatrzymywać pojazdy i legitymować kierowców na terenie lasów. Jeżeli kierowca pojazdu nie zastosował się do przepisów i znaków drogowych dotyczących zakazu wjazdu, zatrzymywania się i postoju obowiązujących na terenie lasów musi liczyć się z tym, że strażnik leśny może go zatrzymać, wylegitymować i wydać polecenie co do zachowania się na drodze. Jeżeli samochód przewozi drewno lub zachodzi uzasadnione podejrzenie, że kierowca popełnił w lesie przestępstwo, strażnik leśny może zatrzymywać pojazd do kontroli także poza terenem leśnym.

Zgodnie z zapisami ustawy o lasach strażnik leśny ma także prawo do legitymowania innych osób, np. świadków wykroczeń i przestępstw, nakładania oraz pobierania grzywien (mandatów karnych), odbierania za pokwitowaniem przedmiotów pochodzących z przestępstwa lub wykroczenia oraz narzędzi i środków służących do ich popełnienia.

Należy się liczyć także z tym, że wobec osób uniemożliwiających kontrolę strażnik leśny ma prawo stosować środki przymusu bezpośredniego łącznie z użyciem broni.

Czy strażnik leśny może nałożyć mandat?

Strażnik leśny i pracownik Służby Leśnej mający uprawnienia strażnika np. leśniczy,  ma prawo do nałożenia grzywny w formie mandatu karnego o wysokości od 20 do 500 złotych. Grzywny są nakładane za wykroczenia określone w kodeksie wykroczeń (np. wjazd i parkowanie pojazdu w miejscu niedozwolonym, niszczenie grzybów i grzybni, płoszenie, zabijanie dzikich zwierząt, niszczenie lęgów ptasich mrowisk itd.), w ustawie o ochronie przyrody (np. wypalanie roślinności, uszkadzanie drzew i krzewów) oraz za wykroczenia określone w prawie łowieckim.

Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenie stanowi, że grzywny są nakładane w zasadzie w formie mandatu kredytowanego, wręczanego sprawcy wykroczenia za pokwitowaniem odbioru. Mandat staje się prawomocny po pokwitowaniu jego odbioru przez ukaranego, a należność grzywny należy uiścić w terminie 7 dni na konto widniejące na blankiecie mandatu.

W przypadku gdy sprawcą wykroczenia jest osoba czasowo przebywająca na terenie naszego kraju lub osoba nie mająca stałego miejsca zamieszkania i pobytu, nakłada się mandat karny gotówkowy. W takiej sytuacji należność wpłaca się od razu osobie, która nałożyła mandat.

W sytuacji, gdy wyrządzona szkoda jest znaczna (np. skradziono drewno, zniszczono fragment lasu, budowlę lub urządzenie) i kwalifikuje się to do wyższej kary niż pięćsetzłotowy mandat, strażnik leśny występuje do sądu z wnioskiem o ukaranie i pełni rolę oskarżyciela publicznego. Wtedy grzywnę nakłada sąd, który dodatkowo może także orzec np. wypłacenie nawiązki za spowodowaną szkodę.


Asset Publisher Asset Publisher

Zurück

OCHRONA STREFOWA PTAKÓW

OCHRONA STREFOWA PTAKÓW

      Ochrona niektórych zagrożonych ptaków nie ogranicza się tylko do ochrony gatunku lecz obejmuje również miejsca ich rozrodu i regularnego przebywania. Realizowana jest przez wytyczanie obszarów zwanych strefami ochrony, które trwale lub okresowo zabezpieczają otoczenie gniazda przed wszelkimi formami działalności ludzkiej. Aktualnie obowiązującym aktem prawnym, obejmującym ochroną miejsca lęgowe jest Ustawa o ochronie przyrody z dnia 16 kwietnia 2004 r. (Dz. U. z 2016 r., poz. 2134 z późn. zm.) oraz - wynikające z art. 49 niniejszej ustawy - Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 16 grudnia 2016 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt (Dz. U. z 2016 r., poz. 2183).

            Na terenie RDLP w Szczecinku mamy 125 stref (dot. ptaków). Najwięcej stref wyznaczono wokół gniazd bielika – 63, następnie orlika krzykliwego – 25, bociana czarnego – 23,  puchacza – 6, kani rudej – 5, sóweczki – 2 i kani czarnej – 1. Różnie też przedstawia się liczba stref w poszczególnych nadleśnictwach. Obecnie najwięcej jest ich w Nadleśnictwie Drawsko – 15. Nieco mniej na terenie Nadleśnictwa Świdwin – 11, Połczyn – 9, Czaplinek i Leśny Dwór – 7, Karniszewice i Łupawa – 6. W pozostałych nadleśnictwach (z wyjątkiem Bobolic, gdzie obecnie nie ma stref), ich liczba oscyluje w przedziale od 1 do 5.

            Osoby, które bezpośrednio zetknęły się z ochroną strefową mają świadomość, że nakładają one pewne ograniczenia w zakresie prowadzenia gospodarki leśnej. Strefy ochrony całorocznej funkcjonują na zasadzie rezerwatu ścisłego. Wykonywanie jakichkolwiek czynności w tym obszarze wymaga zgody Regionalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska. Strefy ochrony okresowej są okresowo wyłączane z działalności człowieka. Zapewniają one ptakom spokój i bezpieczeństwo w okresie lęgów. Przywołane wcześniej Rozporządzenie Ministra Środowiska określa maksymalną odległość w metrach od gniazda zarówno strefy ochrony całorocznej, jak i okresowej. Oznacza to, że strefa nie powinna być większa niż w rozporządzeniu. Natomiast ustawodawca nie określa odległości minimalnej.

            Większość gatunków objętych ochroną strefową to duże drapieżniki, które budują okazałe gniazda. Istotne są dla nich stare drzewostany, w których zakładają jedno lub kilka gniazd (wykorzystywanych rotacyjnie) z drzewami obserwacyjnymi, odpoczynkowymi i noclegowymi. Wyznaczając granicę strefy ochrony całorocznej należy brać pod uwagę obszar zbliżony wiekiem i składem gatunkowym do fragmentu lasu z gniazdem. Każdy przypadek wyznaczania stref wymaga indywidualnego podejścia do sytuacji terenowej oraz samego gatunku. Należy unikać włączania do strefy ścisłej znajdujących się w sąsiedztwie gniazd: łąk, pól uprawnych, pastwisk oraz lasów w młodszych klasach wieku. W celu ułatwienia ewidencji i monitoringu stref ochrony w SILP oraz identyfikacji w terenie, zasadne jest dostosowanie przebiegu ich granic do granic pododdziałów leśnych. W przypadku dużych pododdziałów, przekraczających maksymalne długości promieni stref, można wyjątkowo rozważać podział wydzielenia na fragmenty.  Takiego podziału, w miarę możliwości, należy dokonać w oparciu o trwałe elementy terenu: linie podziału powierzchniowego, drogi, rowy, rzeki, potoki itp.

            W celu uniknięcia nadmiernej penetracji okolic gniazd przez osoby nieupoważnione, np. amatorów fotografii przyrodniczej, granice stref nie powinny być czytelnie oznakowane (np. paskami malowanymi na drzewach). Natomiast ustawa o ochronie przyrody zobowiązuje zarządcę do ustawienia na skrzyżowaniach dróg prowadzących do stref ochrony tablic z napisem „Ostoja zwierząt. Osobom nieupoważnionym wstęp wzbroniony".

            Organem, który powołuje i odwołuje strefy ochrony gatunkowej jest regionalny dyrektor ochrony środowiska. Likwidacja stref jest uzasadniona tylko w przypadku nie zasiedlania przez ptaki konkretnego gniazda w ciągu kilku lat z rzędu (najczęściej pięciu). Ponieważ wiele gatunków ptaków posiada w swoim areale kilka gniazd zajmowanych zamiennie, decyzja o likwidacji powinna być poprzedzona ścisłymi obserwacjami w terenie.

 

Wojciech Osuch - Naczelnik Wydziału Ochrony Ekosystemu