PYTANIA I ODPOWIEDZI
Zachęcamy do zapoznania się z najczęściej zadawanymi pytaniami oraz mapą poglądową Polski, gdzie zaznaczone są wszystkie obszary.
Gdzie znajdę mapę z dokładnie wskazanymi obszarami?
Wszystkie obszary znajdują się na mapie Banku Danych o Lasach (BDL). W dolnym menu należy wybrać „Mapy BDL” i potem „Mapa zagospodarowania turystycznego”. Domyślnie włączone są wszystkie warstwy z infrastruktury, ścieżki dydaktyczne oraz obszary pilotażowe.
Jeśli interesują Was jedynie obszary trzeba odhaczyć warstwy „Infrastruktura turystyczna” i „Ścieżki dydaktyczne”, wtedy widoczne będą tylko tereny programu „Zanocuj w lesie” lub kliknąć tutaj.
Na mapie znajdziecie dwa rodzaje (wyróżnione kolorami) obszarów:
obszary, na których można korzystać z kuchenek gazowych przez najbliższy rok – do 14 kwietnia 2022 r. na całym obszarze, a ogniska tylko w miejscach do tego wyznaczonych;
pozostałe obszary, gdzie można korzystać z ognia wyłącznie w miejscach do tego wyznaczonych.
Za pomocą informatora (narzędzie z literą „i” w górnym lewym rogu) będzie można odczytać atrybuty danego obiektu.
Warstwy są też dostępne w mobilnej wersji BDL (legenda do mapy pojawi się niebawem) lub na stronach nadleśnictw wchodzących do pilotażu.
Czy na obszarach można korzystać z kuchenek turystycznych?
Tylko w miejscach, gdzie zostało to dopuszczone przez nadleśnictwo. Takich miejsc w Polsce jest 46. Na pozostałych obszarach jest zakaz rozpalania ognia, a więc również zakaz używania jakiegokolwiek rodzaju kuchenek.
Rozpalenie ognia jest możliwe jedynie w miejscach do tego wyznaczonych przez nadleśniczego. Informację o takich miejscach można uzyskać w miejscowym nadleśnictwie oraz na stronach internetowych nadleśnictw. Nadleśniczowie mogą, ale nie muszą, wyznaczać takie miejsca na obszarach pilotażowych.
Czy są jakieś warunki korzystania z kuchenek na obszarach, które dopuszczają ich używanie?
Na 46 obszarach możesz używać kuchenek gazowych pod następującymi warunkami:
należy sprawdź obowiązujące w danym dniu zagrożenie pożarowe, dwukrotnie w ciągu dnia. Zagrożenie pożarowe jest aktualizowane w ciągu dnia o godz. 10:00 i 14:00. Można je także sprawdzić na stronie BDL - „Mapa zagrożenia pożarowego”;
w przypadku dużego zagrożenia (3. „czerwony” stopień) używanie kuchenek jest zabronione!;
używanie kuchenek jest dozwolone tylko pod stałym nadzorem, gwarantującym zabezpieczenie przed ewentualnym powstaniem pożaru;
zabronione jest używanie kuchenek na glebach torfowych, w młodnikach i drzewostanach, w których wysokość koron drzew znajduje się poniżej 5 m od ziemi oraz na powierzchniach leśnych porośniętych wysokimi trawami i wrzosem.
Jaka jest wielkość obszarów?
W całej Polsce wyznaczono obszary o łącznej powierzchni 623 008,73 ha. Rozmiar poszczególnych fragmentów waha się od 5 830 ha (Nadleśnictwo Świdwin, RDLP Szczecinek) do 23 ha (Nadleśnictwo Dębica, RDLP Kraków).
Gdzie można zapoznać się z regulaminem korzystania z terenów objętych programem?
na stronach nadleśnictw objętych pilotażem – w zakładce Turystyka;
w zakładce Regulaminy programu „Zanocuj w lesie".
Gdzie znajdę kontakt do konkretnych opiekunów obszarów?
W regulaminie na stronach nadleśnictw, które mają wyznaczone obszary.
Co z pracami z zakresu gospodarki leśnej na tych obszarach?
Prace związane z gospodarką leśną będą prowadzone zgodnie z Planem Urządzenia Lasu. Dlatego niewykluczone, że może dojść do sytuacji, że prace z zakresu gospodarki leśnej będą prowadzone na terenie włączonym do programu. Wtedy nadleśnictwo oznaczy obszar objęty pracami odpowiednimi tablicami z informacją o terminie, w jakim obowiązuje zakaz wstępu do lasu. Prosimy przestrzegać tych zakazów w trosce o swoje bezpieczeństwo.
Czy muszę wysyłać zgłoszenie pobytu:
Pobyt należy zgłosić, gdy planujesz nocleg:
w grupie większej niż dziewięć osób;
na dłużej niż dwie noce;
w grupie większej niż dziewięć osób i na dłużej niż dwie noce.
Nadleśnictwo na taki pobyt musi wyrazić zgodę.
Jak uzyskać taką zgodę?
na stronie nadleśnictwa znajdziesz formularz zgłoszenia;
wyślij zgłoszenie mailowo na adres nadleśnictwa nie później niż 2 dni robocze przed planowanym noclegiem;
zgłoszenie wymaga potwierdzenia mailowego nadleśnictwa, które jest formalnym wyrażeniem zgody na pobyt.
Jakie dokumenty lub pisma powinniśmy mieć ze sobą na wypadek kontroli?
Nie trzeba mieć przy sobie specjalnych pism lub dokumentów. Natomiast ze względu na nagłe sytuacje, np. w razie wypadku, warto zawsze mieć przy sobie dokument, który pozwoli ratownikom na skontaktowanie się z rodziną czy bliskimi.
Jak w terenie będą oznaczone granice obszarów do biwakowania?
Nie będą. Nie chcemy zanieczyszczać krajobrazu tablicami. Granice są wyraźnie oznaczone na mapie. Spodziewamy się, że bushcraftowcy oraz surwiwalowcy nie będą mieli problemu z identyfikacją tych granic korzystając z dostępnych map.
W przypadku nadleśnictw nizinnych obszar łatwo będzie zidentyfikować po słupkach oddziałowych. W górach będzie to możliwe jedyne z mapą.
Czy na obszarach znajdę ławki lub wiaty?
Nie. Na tych obszarach nie ma żadnej infrastruktury. To wyłącznie dziki fragment lasu. Dlatego weź ze sobą worek na odpadki i po biwakowaniu zabierz ze sobą śmieci, gdyż w środku lasu nie znajdziesz kosza na śmieci!
Czy na obszarze mogę nocować w dowolnym miejscu?
Tak. Jednak pamiętaj, że na fragmentach obszaru wyznaczonego do nocowania mogą znajdować się miejsca, w których obowiązuje stały zakaz wstępu (np. uprawy leśne czy ostoje zwierząt), wynikające z zapisów art. 26 ustawy o lasach. Nie biwakuj w takich miejscach!
Czy mogę nocować na obszarze w każdym dniu i porze roku?
Tak. Zanim jednak się wybierzesz na biwak sprawdź na stronie BDL mapę czasowych zakazów wstępu do lasu. Jeśli został wprowadzony okresowy zakaz wstępu do lasu, np. z powodu dużego zagrożenia pożarowego zrezygnuj z wycieczki lub zmień plany i wybierz inne miejsce, gdzie zakaz nie obowiązuje.
Co można pozyskać w wyznaczonych strefach (drewno, runo)?
Na obszarach nie można pozyskiwać drewna. Można korzystać, jak do tej pory, z owoców runa leśnego i grzybów. Również, tak jak do tej pory, zabronione jest niszczenie ściółki.
Czy na obszary do biwakowania można wjechać kamperem?
Nie. Wjazd do lasu pojazdami jest zabroniony. Tereny pilotażowe są dedykowane wyłącznie osobom z hamakami, które preferujemy, lub namiotami.
Asset Publisher
Asset Publisher
Historia
Historia
Po drugiej wojnie światowej Pomorze Środkowe znalazło się w granicach państwa polskiego. Rok 1945 otwiera nową kartę w dziejach tej ziemi. Lasy stały się własnością Skarbu Państwa, administrowaną przez organizację gospodarczą Lasy Państwowe. Szczecinek, w którym od po-czątku mieściła się siedziba Dyrekcji Lasów Państwowych Okręgu Bałtyckiego, został zdobyty 27 lutego 1945 roku, przez wojska radzieckie - 32 Dywizję Kawaleryjską Gwardii, pod dowódz-twem gen. Kałużnego. 28 lutego miasto było wolne. Ziemia pomorska była zniszczona i wylud-niona, a wycofujący się Niemcy usunęli wszystko, co tylko możliwe; ludność cywilną ewakuo-wali, inwentarz żywy wywieźli lub zlikwidowali. Polakom, przeżywającym radość wyzwolenia, towarzyszyła równocześnie świadomość ogromu pracy, która ich czeka przy zagospodarowaniu i odbudowie tych terenów.
Już w marcu 1945 roku do Szczecinka zaczęły napływać zorganizowane grupy pionierskie, celem zabezpieczenia mienia społecznego i organizowania polskiej administracji. Na początku maja 1945 roku, pierwsza 25-osobowa grupa pod kierownictwem doświadczonego leśnika - inż. Władysława Chwalibogowskiego (przedwojennego dyrektora LP w Warszawie, Toruniu i w Łodzi), przybyła samochodami ciężarowymi z Krakowa, tworząc zalążek Dyrekcji Lasów Państwowych Okręgu Bałtyckiego w Szczecinku, która swym działaniem miała objąć całe Pomorze Środkowe oraz część Pomorza Zachodniego. Na siedzibę Dyrekcji wybrano okazały budynek przy ul. Kościuszki 22, w którym dzisiaj mieści się biuro Nadleśnictwa Szczecinek.
Przed nieliczną grupą operacyjną stanęło trudne zadanie zabezpieczenia i szybkiego zagospodarowania nagromadzonego przez Niemców w czasie wojny surowca drzewnego oraz zorganizowania administracji leśnej. Wkrótce do Szczecinka przybyli kolejni leśnicy, oddelegowani przez dyrekcje leśne z Łodzi, Krakowa, Lublina, Radomia, Rzeszowa, Torunia, Sopotu, Poznania i by-łych Dyrekcji Lwowskiej i Wileńskiej.
Pionierzy tamtego okresu to: Teodor Trzaskowski, Stefan Chrzanowski, Karol Galus, Antoni Ziemniak, Tadeusz Jedliczka, Andrzej Oponia, Eugeniusz Groszka, Leon Gawroński, Bronisław Podków-ka, Zygmunt Assman, Jan Jamiołkowski, Piotr Habrzyk, Wiesław Pałka, Eugeniusz Jaszewski, Stanisław Klikowicz, Mieczysław Matwiejczyk, a także pierwsi nadleśniczowie: Kazimierz Maziarz, Broni-sław Benjaszewicz, Feliks Ritter, Błażej Bednarek, Leonard Kohler, Zygmunt Tomaszewski, Jan Mańkut, Mieczysław Rzepczyński, Alojzy Kujanka, Józef Lewandowski, Tadeusz Nosal, Stefan Iwiński oraz wiele innych osób, których praca była istotnym wkładem w zagospodarowanie i odbudowę lasów na Ziemi Koszalińskiej. Wśród pierwszych pracowników dyrekcji bałtyckiej nie zabrakło zdemobilizowanych żołnierzy walczących na frontach drugiej wojny światowej, więźniów obozów pracy, a od 1946 r. przesiedleńców i repatriantów z terenów wschodnich przedwojennej Rzeczypospolitej.
Lasy Pomorza Środkowego nie ucierpiały zbytnio od działań wojennych, ale w związku z przygotowywaną agresją na Polskę i budową umocnień Wału Pomorskiego został w nich poważnie uszczuplony tzw. zapas drewna na pniu. Po wojnie setki tysięcy metrów sześciennych drewna leżało po lasach, składach i tartakach. Niemcy, wycofując się zlikwidowali lub wywieźli wszystkie plany i mapy gospodarcze oraz zniszczyli urządzenia tartaczne. Wiele osad leśnych spłonęło w czasie działań wojennych. Znaczne połacie lasów, zwłaszcza wzdłuż dróg, były zaminowane, co było przyczyną śmierci lub ran wielu leśników i robotników leśnych.
Pracę trzeba było organizować od podstaw. Lasy przez lata wojny zostały gospodarczo zaniedbane, zwłaszcza pod względem hodowlanym i sanitarnym. Najważniejszym zadaniem logi-stycznym pracowników Dyrekcji było szybkie zorganizowanie administracji leśnej, urządzenie siedzib nadleśnictw i leśnictw, przejęcie i zabezpieczenie obiektów leśnych i związanych z nimi zakładów przemysłu drzewnego oraz zwalczanie kradzieży drewna z lasu. Natomiast najpilniejszymi zadaniami gospodarczymi było m.in. zalesienie wielkich powierzchni wojennych zrębów i halizn, likwidacja i odnowa dużych obszarów pożarzysk, usunięcie drzewostanów źle produkujących oraz dostarczanie odbudowującemu się krajowi jak najwięcej drewna. Mimo trudności personalnych, już w połowie 1945 roku, zorganizowano 39 nadleśnictw oraz uruchomiono 14 tartaków. Początki były niełatwe, wymagały od leśników dużego wysiłku i przemyślanych działań. Zadania leśnictwa w tym okresie stale wzrastały, nieproporcjonalnie do rzeczywistych możliwości, szczególnie w odniesieniu do wciąż zbyt małej liczby robotników i pojazdów transportujących drewno. Jednak pionierski upór i ambicja leśników, sprawiły, że zorganizowali tu od pod-staw gospodarstwo leśne na poziomie dorównującym, a nawet w krótkim czasie przewyższają-cym poziom leśnictwa w innych rejonach kraju, gdzie administracja leśna nie musiała zaczynać od podstaw.
Dyrekcja Lasów Państwowych Okręgu Bałtyckiego w Szczecinku zorganizowana była na wzór z okresu międzywojennego, jako jednostka budżetowa, której podporządkowane były nadleśnictwa, tartaki, fabryki przemysłu drzewnego i torfowego, zarządy transportu lądowego i wodnego, gospodarstwa rybackie i ubocznego użytkowania lasu, szkoły i ośrodki szkoleniowe. Obszar działania był ściśle związany z ówczesnym podziałem administracyjnym kraju. Obejmował on tereny trzech województw: zachodniopomorskiego, czyli szczecińskiego, bydgoskiego i gdańskiego.
W pierwszym roku działalności funkcjonowały już 44 nadleśnictwa i 24 tartaki, a w miarę organizacyjnego wzmacniania liczba jednostek systematycznie wzrastała, by w roku gospodarczym 1947/48 osiągnąć liczbę 125 jednostek, w tym 77 nadleśnictw. Warto w tym miejscu przytoczyć nazwy wszystkich nadleśnictw z tamtego okresu (w nawiasach nazwy późniejsze): Biały Zdrój, Bobolice, Borze Tuchomie (Borzytuchom), Czarne, Czernino, Człopa, Dąbrowa Otoczysta (Skórka), Dębnica (Damnica), Dobrzyca, Dretyń, Drzonowo, Gardna (Smołdzino), Gołębia Góra, Gostyń (Gościno), Gumieńce, Karnieszewice, Kartlewo, Karwice, Klęcko, Krajenka, Krosino, Kurowo, Lendyczek (Lędyczek), Lipie, Lisowo (Żukowo), Łupawa, Manowo, Masłowice (Tuchomie), Mikorowo (Pogorzelice), Nakielno, Nieźwiada (Niedźwiady), Nowa Korytnica, Nowy Dwór, Nowy Kraków, Orle, Ostrowiec, Piława, Plitnica (Płytnica), Podborsko, Polanów, Polnica, Połczyn, Poniki, Przechlewo, Przytocko, Racibórz, Radawnica, Romanów (Rymań), Rudawa, Rudki, Rzeczenica, Sierżno, Skarszewo (Skarszów), Słupsk, Smolno, Sominy, Stanomino, Stara Huta, Stary Kraków, Stary Potok, Stojęcino (Główczyce), Szczecinek, Trzcinno, Trzebieszki, Tuczno, Turze (Motarzewo), Tychowo, Ustka, Wiatrołom, Wierzchowo, Wilcza, Wyszobórz, Zdrojowa Góra, Zgniły Zdrój (Świerczyna), Złocieniec, Złotów, Żydowo. Bałtycka Dyrekcja LP zarządzała również całością przemysłu drzewnego na Pomorzu; kilkudziesięcioma tartakami, Fabryką Zapałek w Sianowie, Fabryką Tektury w Tarnówce, Fabryką Kalafonii i Terpen-tyny w Ptuszy, Fabryką Przemiału Torfu w Wielanowie. Organizowała także skup produktów runa leśnego. Dopiero w następnych latach jednostki te uzyskały samodzielność.